13 maart 2020
Alles gaat dicht, alles gaat toe, lockdown. Kan het nog bijgeloviger: vrijdag de 13de...
Het coronavirus woedt in ons land, overal en met grote snelheid. Het wordt organiseren, verhuizen, ontsmetten om niet te besmetten. Hectisch voor personeel en directie. Kunnen we het buiten houden?
Maar wat met jullie lieve bewoners. Dit was voor jullie een ramp, geen bezoek meer, geen activiteiten, zoveel mogelijk op de kamer blijven, geen gezamenlijke maaltijden... Van achter het raam eventjes zwaaien naar onze dierbaren. Van het personeel zie je alleen ogen, alles verstopt achter een mondmasker, grote schort en handschoenen. Geen glimlach te zien, je bent in de war, je begrijpt het niet.
Het virus kwam ondanks alle inspanningen toch binnen. Gelukkig waren niet alle bewoners besmet. De getroffen bewoners genazen, helaas niet allemaal. Bij een deel van onze bewoners sloeg het coronamonster hard toe. Afscheid nemen van het leven zonder je dierbare familie. Hoe hard, hoe erg is dit. Onmenselijk. Eenzaam op de kamer, je mag de mensen geen warme knuffel geven, geen hand op de schouder. Je ziet de angst in hun ogen, het verdriet. Je hart bloedt, je voelt hun pijn, het gemis, en dat alles komt op je neer. Je voelt je zo eindeloos hulpeloos, machteloos.
Lieve bewoners die ons hebben verlaten, wie je ook was, wat je ook deed, bedankt dat we voor jou mochten zorgen. Bedankt dat je bij ons was, dat we een stukje van jouw leven mochten delen. Rust in vrede.
Het coronamonster is nog niet helemaal verslagen. Samen komen we er door. We waren er altijd voor mekaar, gisteren, vandaag en voor de komende tijden. Daar mag je op vertrouwen. Het ga jullie goed.
